Dag 8 | Coast to Coast

Gisteren een heerlijke zero day gehad, zoals ze dat in het Engels noemen. Uitslapen, kleding wassen, tent drogen,overbodige spullen terugsturen (scheelt gewicht) en gewoon aanklooien.

Ik zat in een jeugdherberg want het was best koud met alweer een storm en had de kamer helemaal voor me alleen: heerlijk.
Met alle spullen uitgestald leek t alsof de boel ontploft was, een heerlijke bende.

Ik moet iets bekennen.
Deze trail is vrij populair, zodanig dat er een dienst is die de bagage van mensen vervoert naar je volgende bestemming.

Tot nu toe nam ik steeds alles mee, met eten en kampeerspullen, maar na alle heuvels en ongelijk terrein had ik een dikke knie gekregen.

Het zijn ook al heel wat kilometers, en niet over een paadje zoals in Nederland maar dwars over velden, met rotsen, door beken en tot je enkels in de modder.

Vandaar dat ik vandaag door Sherpavan mijn rugzak heb laten meenemen, en met een dagrugzakje met wat eten de circa 20 km met toch nog 685 meter onhoog en 514 omlaag de weg afvlóóg!

Liever nu even voorzichtig zijn en de tocht kunnen eindigen dan stoer doorlopen en moeten opgeven met een kapotte knie….

En wat een verschil! Én het weer was mooi, en ik liep met gezellige mensen en ik had geen 12 kilo op de rug…

Én halverwege was er een boerderij met thee en scones…

Heel wat anders dan de vorige loopdag toen ik alleen was, met keiharde regen en een rugzak.

Vooral de mensen en gezelligheid had ik vandaag nodig….

Het was vandaag een mijlpaal want én ik ben halverwege, én ik stak de Pennines over, een gebergte wat noord/zuid loopt door Engeland en de waterscheiding is: vanaf nu stromen de beken en rivieren niet meer naar de Ierse zee maar naar de Noordzee: ik ruik de stal (nou ja, nog 150 km te gaan…)

Op het hoogste punt was de Nine Standards Rigg, een reeks steenhopen waarvan niemand weet wie ze gemaakt heeft en wat het doel was, als er al een doel was.

Je zag het vanuit de verte al liggen en het was erg indrukwekkend…

Daarna over de Moors, het veengebied en zorgen dat je niet tot je middel wegzakte in de modder en ‘t moeras…

Met het zonnetje op rug was het allemaal enorm grappig, af en toe gleed ik lekker uit en kreeg zowat de slappe lach: zo onelegant!

Maar supermooi en bijzonder. Bij ons in de buurt vind je zoiets in België bij de hoge Venen maar daar liggen kilometerslange vlonders waar je overheen kan lopen: hier moest je t zelf doen…

Morgen ga ik vanuit Keld naar Reeth en kies ik de route door het Swaledale, even weg van de bergen en langs mooie dorpjes.

Ben benieuwd!