Dag 10: Tré le Champ – Plan Praz
Vanochtend werd ik gewekt door een kat die mijn tent inkwam. Nou ja , inkwam, hij liep de vestibule in, en deponeerde een dode muis voor mijn neus.
Toch gekozen voor een havermout ontbijtje, maar bedankt!
7 uur op pad: het werd een lange dag, en de voorspelling was zon in de ochtend. Ik hoopte op mooie uitzichten op de Mont Blanc, want vandaag en morgen is het steeds lopen aan de westelijke kant van het dal (tussen 1500 en 2500 m) uitkijkend op de overkant met alle mooie besneeuwde toppen.
Helaas bleef t bewolkt, met af en toe even een blik op een top in de zon.
Ondertussen was dit ook de moeilijkste etappe van de hele tour, met de gevreesde ladders: een stuk of 7 meen ik me te herinneren, steil omhoog met een flinke afgrond onder je. Het was behoorlijk koud, ik liep al een tijdje door de mist en hier en daar lag sneeuw.
Aangekomen bij de rotswand, diep ademgehaald en gewoon begonnen.
De ladders zijn niet altijd helemaal recht omhoog gelukkig, maar mijn trekkingrugzak was, ondanks het schrappen van overbodige zaken, toch een stuk zwaarder dan de dagrugzakjes van de meeste wandelaars.
De ijzeren treden waren heel koud en nat, het was doodeng, vooral van zo’n trap afkomen en naar de volgende lopen.
De stokken zaten opgevouwen in mijn rugzak, evenals mijn buidel, dus de rugzak was nog zwaarder, en gaf natuurlijk een ander evenwicht dan zonder.
Maar : ik schrijf dit dus heb t overleefd:-) . En ben vereeuwigd, want een aardige Amerikaan maakte foto’s en airdropte ze naar me toen we boven waren.
Bij de Tête du Vent verder omhoog naar Lac Blanc, waar steenbokken en ibexen te zien zouden zijn.
Daar koffie gedronken, en meteen weer de route gecheckt voor verder. Er was nl onderhoud aan een traject, waardoor we niet konden afdalen maar hoog moesten blijven, om bij Plan Praz te komen. Helaas hield het pad op, dus moest ik toch weer dalen naar 1895 m, om dan weer omhoog te gaan.
Vandaar gingen de meesten naar beneden met de telecabine maar ik wilde boven wildkamperen, om nog even in de bubbel te blijven.
Planpraz is een skistation, kaal, lelijk maar de enige werkende lift naar beneden, dus iedereen haastte zich voor de laatste lift.
Ik kon nog net wat water halen bij een restaurant, kwam erachter dat ik een zitmatje was verloren wat ik soms onder mijn Therm-a-Rest legde om iets warmer te zijn. Shit, net nu ik hoor blijf slapen! Dan nog maar wat laagjes extra aan, hoewel je het toch voelde: elke 100 m onhoog scheelt 1 graad, reken maar uit!
Toch was het prachtig en doodstil, en waren de massa’s voornamelijk Amerikaanse Tmb lopers eindelijk weg.
Er zitten hele aardige maar ook hele lawaaiige bij, helaas.
Ik was zo blij met al mijn spulletjes, die me droog en warm hebben gehouden, mijn brandertje zodat ik kon genieten van een warme kop zelf gedroogde linzensoep met stokbrood, kaas, en vijgen, gevolgd door 4 koppen hete thee. De chocola was helaas al op.
Niet zo raar na 1509 m omhoog en 844 naar beneden….
Morgen de laatste dag!
