Coast to coast

a Coast to coast UK, door A. Wainwright.

Er is een verschil tussen lopen van A naar B en een rondwandeling maken. Een verschil in gevoel.

Een rondwandeling is voor mij: ik ben ergens, het is hier lekker, ik wil iets leuks doen, ik ga naar buiten, en ik ga de omgeving verkennen. Liefst te voet, dat is eigenlijk de enige manier om echt iets te zien. Zonder drempel gewoon stilstaan en kijken, of luisteren.
Je weet misschien niet precies waar je heengaat, je kan gekleurde paaltjes volgen, een gps of een kaart, of lopen op gevoel, maar je weet dat je weer op hetzelfde punt terugkomt. En dat kan heerlijk zijn. Veilig.

Als je van A naar B loopt weet je dat je niet op dezelfde plek eindigt. (officiele titel: lijnwandeling vs rondwandeling).
Je weet dat je ergens wilt komen, maar hoe het daar zal zijn, en wanneer je daar komt weet je niet. En er zit iets in van een doel.
En daar hou ik van. Het hoeft niet in steen gebeiteld te zijn, je kan eerder stoppen, je kan stukjes overslaan die niet leuk zijn ( lang leve het ov:-) maar je wilt ergens komen. Dit kan natuurlijk ook , doordat ik loop met tent en eten: ik kan stoppen waar ik wil. Dat is de vrijheid die ik heb doordat ik een rugzak vol met spullen heb (klik hier voor een overzicht van de inhoud). Spullen die ik koester want die brengen mij wat ik zoek.

Ruw vertaald, als je een duidelijk doel hebt, dat je door je eigen inzet haalt, is het bevredigender dan een beetje doelloos ronddolen.
Een doel is een ambitie. En een leven zonder ambitie is, nou ja, doelloos ronddolen.

Voor mij kan dat doel van alles zijn. Op het vlak van werk, rollen die ik wil spelen, stukken die ik wil zingen. Op het vlak van persoonlijke ontwikkeling. Fysiek: ik wil 10 km hardlopen binnen een uur, of proberen een uur te geconcentreerd te mediteren.

In dit geval is het: van St Bees aan de Ierse zee naar Robin Hood’s Bay aan de Noordzee.
Ongeveer 300 km trekken door 3 nationale parken, the Lake District, Yorkshire Dales en North York Moors.

Het begin en eind is duidelijk. Wat ertussen ligt, hoe het gaat: geen idee.

Nog een doel voor mij is: hoe ik het zal ervaren om dit alleen te doen.

Wie zal ik ontmoeten? Hoe zal ik ermee omgaan als ik geen zin meer heb, als ik doodmoe en nat ben, als ik alleen kilometers over landweggetjes loop in agrarische gebieden.
Maar ook: wat eis ik van mezelf. Ik ben iemand die eerder het risico loopt over zijn grenzen te gaan dan snel op te geven.
In dat geval is dat voor mij juist een stuk met de bus gaan als ik het niet trek.
Binnen mijn grenzen blijven is voor mij moeilijker dan eroverheen gaan.

Ik zie uit naar de natuur, naar de gesprekken met mezelf op een bergtop, naar het ontmoeten met andere wandelaars en het genieten van een kop thee aan het eind van de dag, voor mijn tentje, uitkijkend over de heuvels van the Lake District en de kliffen vd Noordzeekust.

Beelden:
Pointillist  [CC BY-SA 3.0 ]
Kreuzschnabel [CC BY-SA 3.0 ]