Sierra Nevada dag 4

Vandaag moet een rustige dag worden. We hebben weinig hoogtemeters te doen, een korte etappe naar Puente Palo – een picknickplaats, whatever that means hier – en we zijn al lekker ingelopen. De pijnlijke kuiten van het afdalen zijn weg, hoogtemeters: kom maar op, en de kilo’s van het eten slinken ook.

Een heerlijke ochtend langs de levada’s, koel, groen, eikenbomen, bloeiende brem, verlaten velden, die door de natuur geclaimd worden.
Dan zijn de levada’s ten einde en is de grindweg de realiteit. Heet, stijgend, in de zon. Het uitzicht is prachtig: had ik al verteld dat we de zee kunnen zien vanaf de berg? We lopen nu naar het oosten, en steeds is daar aan onze rechterhand de middellandse zee. Met een verrekijker kun je de badplaatsen zien liggen, terwijl wij hier 500 jaar terug zijn, tussen de restanten van door Arabieren aangelegde landschappen. Moerbeien, aardappels (!) aardbeien waren onder andere de gewassen. Moerbeien voor de zijdeteelt: in de 20 jaren van de vorige eeuw sliepen mensen soms nog buiten, terwijl de rupsen zich tegoed deden aan de bladeren die in hun huizen uitgespreid waren (Trevelez, maar daar zijn we nog niet!). Cadeautje is wel: wilde paarden op ons pad: te gek!

Het eindpunt vandaag is Puente Palo, zoals gezegd, maar als we daar aankomen om een uur of 3, is het een naargeestige plek. Picknicktafels, jawel, maar onder donkere naaldbomen, best koud als je uit de zon bent , een oud vervallen en verlaten gebouw, met glas op de grond overal: zo jammer!  Er komen hier blijkbaar niet veel mensen meer, wat als je in de natuur loopt alleen maar de boel mooier maakt, maar bij door mensen gemaakte constructies deprimerend werkt. Zelfs geen zin om hier foto’s van te maken!

Dus: spullen weer in de rugzak en gewoon doorlopen.

En daarvoor worden we beloond: een van de mooiste stukjes van de tocht, een pad langs een steile berg, onderweg talloze gemzen, die zich helaas niet laten fotograferen, zo snel zijn ze er vandoor. Een weelde aan bloemen , euphorbia’s, zonneroosjes, brem, distels, mediterrane struiken waarvan ik de namen vergeten ben, en uitzicht op een wit huis, een casa forestal, en een vlak grasveld.

Toch ben ik doodop als ik aankom. Ik heb al een tijdje last van mijn buik: het calorierijke eten dat je meeneemt voldoet aan het principe: minimaal 500 kcal per 100 gram, ivm te dragen gewicht, maar is af en toe moeilijk te verteren als je lichaam ook bezig moet zijn met lopen in de hitte.  Nog even over nadenken dus….
Ik leg mijn spullen dan ook op het gras, vul mijn waterfles, maak een opkikker klaar en sla het avondeten verder over. Wat ik niet oversla is me afsponzen met schoon water: als je bezweet je slaapzak in gaat, trekt dat zout vocht aan en kan je het koud krijgen. Daarna, ogen dicht en slapen!