Het is natuurlijk mogelijk om een ‘dry’ camp te maken, maar vergt een hoop gesjouw met liters water, tot de volgende bron/rivier. Als je aankomt op je overnachtingsplek (een stukje vlakke grond van 2×2, niet nat, niet bovenop de berg, maar verder kan alles) gebruik je zo 2 liter, en de volgende ochtend zeker die hoeveelheid opnieuw, als je waterzak gevuld is, zo niet meer.
Waar wij gestopt waren, bij een beek was het prachtig en voldeed aan de criteria: dus: rugzak neer en geen stap meer verzetten.
Nu dus zien waar we uit zouden komen. De ‘officiële’ etappe stopte op ca 2000 m, maar toen we daar aankwamen bleek er geen water te zijn, en het eigenlijk alleen een mooi uitzichtpunt aan een grindweg te zijn. Hoe moest je hier overnachten, of, als je dit in dagtochten doet, laten ophalen? Onbegrijpelijk. Een uitzichtpunt is mooi voor foto’s, lunch, maar we liepen lekker door dus.
Na een paar uur lopen kwamen we bij wat huizen, een vervuilde waterput (had gekund in nood maar hoefde gelukkig niet) en uiteindelijk, het begin van de “levada’s”. Dat zijn bijna horizontale mini kanaaltjes, die werden/worden gebruikt voor irrigatie, al aangelegd door de Arabieren, toen die hier zaten.
Nadat zij was verbonden, met zalf ingesmeerd en van de schrik bekomen, besloten we dat dit eigenlijk een perfecte plek was om te overnachten. Zo lekker: dat kan je dus gewoon beslissen. Even een kopje thee, een stukje chocola, lekker badderen in de levada en ze was weer als nieuw. En na 22 km waren we er wel klaar mee. 21.15 ging de zon onder en zakte de temperatuur meteen 10 graden, dus slaapzak in en sterren kijken! Heerlijk!
